κατεναίρω

κατεναίρω (Α)

(ενεργ. και μέσ.) φονεύω, σκοτώνω (α. «θανὼν ἔτ' οὖσαν κατήναρές με», Σοφ.

β. «Τηλεφίδην κατενήρατο χαλκῷ», Ομ. Οδ.)·

[ΕΤΥΜΟΛ. < κατ(α)-* + ἐν-αίρω «φονεύω»].